Yedi ayda buraya 2 defa yazı yazmışım. Durum vahim. Bundan sonra daha çok yazmak isterdim derdim ama bloglardan gördüğüm kadarıyla bebe olunca yazma frekansı iyice azalıyor. O yüzden boşuna kendimizi kandırmayalım.
Pazar sabahı daha hava aydınlanmadan uyanmamdan mutevellit uzun bir yazı olabilir...
Hamileliğimin 7. ayı bugün itibarıyla bitti. Kızım (ki Eda diyoruz biz ona) 1500-1600 gr olmuş. Ben kaç olduğumu söylemeyeceğim :) 7 kilo almışım işte. Gebelik öncesi olan hipertansiyonum yüzünden yakın takip ediliyordum şimdi preeklampsi başlayınca - gebelik zehirlenmesi- dipdibe takip ediliyorum diyebilirim. Evde sürekli bir tartılma, ödem ve tansiyon ölçme durumu var. Aralarda idrar tahlilleri vs vs. İlk olarak 27. haftada ortaya çıktı. Neyseki ilk ortaya çıktığı gibi seyrediyor, durum ağırlaşmıyor. 'Bugün doğsa yaşama ihtimali çok yüksek merak etme' lafını o kadar çok duyuyorum ki çevremdeki doktorlardan. Ama ben bugün doğmasını falan istemiyorum, sonuna kadar gitsin işte...
Gerçi hamilelik baymadı değil :) Hamilelikle ilgili çok bir sıkıntım yok çok şükür. Ama bu genel endişe hali beni deli ediyor. Ay bugün hiç kıpırdamadı, bu akıntı normal mi, acaba yeterince yedim mi (bu pek olmuyor, genelde oha yine dana gibi yedim diyorum) suyu az mı vs gibi her şeyi kendime dert edebiliyorum. Zavallı kızım, hamileliğimde böyleysem doğduktan sonra kıza bi rahat vermeyeceğim sanırım...
Gebelik zehirlenmesi ilk başladığını öğrendiğimde doktordan çıkınca 'ama benim kızımının odası yooook' ve 'benim hiç geceliğim yoook' diye ağlamıştım. Ertesi gün hastaneye yatıracaklar ve ben o keyifli hazırlıkları yapamayacağım gibi düşünmüştüm. Bu panikle 3 haftada neredeyse tüm alışverişi bitirdik. Gerçi benim hala geceliğim yok ama olsun hastaneye yatmam gerekirse ya da birden doğum başlarsa çıplak kalacak halim yok. Annem ablam alır bir tane getirir...
Çocuk da yaparım kariyer de diyen o plaza insanı yok artık karşınızda... 37. haftaya kadar çalışırım, bebemi doğuruverir oradan da toplantıya giderim diyordum ya hayat ve bu gebe psikolojim bana nah çekmiş de benim haberim yokmuş. Doktor 32. haftadan sonra çalışmama izin vermiyor. Aslında bu son 1 aydır çalışmaya zor izin alıyorum zaten. Rapor alsan iyi olur deyip duruyor. Ama ben evde duramadığımdan istemiyorum. İşe gitmeye özel bir merakım yok, ama biliyorum ki rapor alsam kocamla annem gezmeme de mani olacaklar... Sonuçta 2 hafta daha işe gideceğim, sonra evdeyim.
O arada delirmezsem iyi. Zira her boş vaktimde bebekler-anneler ile ilgili forumları okuyorum. Ve ay mevlütte şunu ikram etmek lazımmış, hastanede ayrı ikram lazımmış falan gibi normalde hayatımda olmayacak şeyleri hayatıma sokuyorum.
Ayrıca hazır yeri gelmişken söyleyeyim 'siz gezmeyi unutun, artık o yok, şu yok, bu yok' gibi şeyler beni lohusa depresyonuna hazırlıyor ve siz bunları iyi niyetinizden söylüyor olabilirsiniz. Ama beni genel bir depresyona sokuyor. Bu mayıs için plan yapamamak, ucuz uçak bileti kollamamak benim için ne kadar zor biliyor musunuz?
bak bu yazı boyunca kızım tekme atmadı. Bisey yoktur di mi ya??
