Karanlığa alışmak

Hafif alkollü ılık bir kahve olsa yanımda, arabamda yağmur bulutlarını kovalasam. Onlar nereye ben oraya... Silecekler yağmurun gerektirdiğinden bir düşük ayarda çalışsa... Zaman zaman kaybolsa yol ortalıktan, yolumu ben çizsem, yolun dışına çıkmadan.

O geceyi hatırladım. Toprak yolda farları kapattığımız o geceyi. Kapkaranlık olmuştu her yer. Yıldız var mıydı, kar yağıyor muydu hatırlamıyorum. Nedense ben kullanıyordum arabayı. Korkuyordum, yolun dışına çıkmaktan, oğlumun canını acıtmaktan, bizim canımızı acıtmaktan. 5-6 metre gidince hemen açıyordum farları bir kaç saniyeliğine. Kızıyordun bana, kapattırıyordun tekrar farları.

O gün, "Karanlığın içinde yeterince kalmıyorsun ki gözlerin alışsın, tekrar görmeye başla etrafı" demiştin. "Korkma" demiştin, "biraz sabredersen karanlığın içinden de yolunu bulursun."

Gel artık be, kahvemin kokusuna karışsın senin kokun... Ya da git artık, karanlığa alışayım...