Yalan

Demiştim ya severim yaşlı şarkıları.
Fikret Kızılok’un bir albümü vardır. Yana yana… B yüzündeki ilk şarkıyı dinlemeden geçersen dünyanın en iyi albümü… (Why High One Why isimli şarkıdır; neden albümde olduğu hala merak konusudur ki o vakitler yok öyle hayatımızda CD’ler MP3’ler falan. Bir şarkıyı dinlememenin en teknolojik yolu ileri sarmak…) Albümün tümünü dinlesen kendini Şirin, olmadı Aslı, en kötüsü Leyla sanabilirsin. Şimdiki zamanın “Başucu Şarkıları” yani. Depresyon tetikleyicisi…
Yaş da küçük o vakitler. Ortaokul’a yeni bitirmişim, salınıyorum ortalarda aşık genç kız havalarında, oysa çocuğum daha. Ama yine de provadan çıkınca, okulun civar apartmanlarının arasında, ya da kulise gizlice soktuğumuz şaraplar eşliğinde bu albümü dinleyip hülyalanıyoruz. “Of ulen of” çekiyoruz karşı dağlara doğru – ben kolejde okudum, şehrin göbeğinde yani, dağ falan hikaye… Öyle görmek isteyince öyle görüyor insan- O zaman da hep sevdim “Yalan” şarkısını, adım geçiyor diye belki de…
Bugün gelmedi şarkı aklıma. Nereden takıldıysa aklıma… Google, sözlük falan seferber olduk neydi diye, bulduk çıkardık sonunda… Bulunca, sözlerini okuyunca anladım neden takıldığını aklıma.

"yaprağımın üstünde, şebnem olursun, kırağı, çiğdem"
Gece bitince, güneş çıkınca kaybolan....

"elimi uzatsam, o da yalan"
Dürüstsün hep, ondan uzatmıyorsun, tutmuyorsun... Tuttuğun zaman da söylüyorsun ya, içimden de gelse keşke diye...

"bir bildiğim, kimi hala sevdiğim, unutmuşum, yalandır, bir sen bilirsin, bir de ben, söylesem başkalarına, o da yalan"

Herşey yalan di mi? Aşk gibi...